در دنیای امروز، گردشگری از طریق ایجاد فرصت‌های بی‌واسطه برای تعاملات مستقیم، زمینه را برای شناخت بهتر فرهنگ‌ها، سنت ها، عقایدمختلف و سبک‌های متفاوت زندگی جوامع فراهم می‌نماید و این می‌تواند به کاهش سوء‌تفاهم‌ها وحذف پیش‌داوری‌ها کمک نموده و زمينه‌سازتفاهم، احترام متقابل و صلح گردد. این ارتباطات بی‌واسطه نه تنها به بهبود روابط بین‌المللی کمک می‌کند، بلکه باعث ایجاد پیوندهای انسانی بر مبنای دوستی، همدلی و زمینه‌ساز ترویج صلح و همبستگی بین مردم می‌گردد و جوامع را به همکاری وحمایت ازیکدیگر ترغیب می کند.

   اما این امر تنها زمانی محقق می‌شود که گردشگری بر پایه احترام و شناخت عمیق از فرهنگ جامعه میزبان صورت گیرد. در واقع گردشگری تنها مشاهده جاذبه‌های طبیعی و تاریخی مقصد نیست؛ بلکه فرآیندی است که در آن گردشگران، جامعه محلی و میزبان می‌توانند از یکدیگر بیاموزند و تجربیات خود را به اشتراک بگذارند. تنها با احترام به فرهنگ، آداب، رسوم و منابع طبیعی مقاصد گردشگری است که می‌توان به توسعه پایدار دست یافت.

   برای دستیابی به گردشگری پایدار که ازعوامل صلح می‌باشد، دولت‌ها و سیاست‌گذاران نقش حیاتی‌ را عهده دار می‌باشند. توسعه گردشگری بر مبنای دانش محلی و ویژگی‌های فرهنگی، اجتماعی و زیست‌محیطی، و با مشارکت فعال جامعه محلی و ساکنین مقصد، از اصول اساسی توسعه گردشگری پایدار بوده که همزیستی مسالمت آمیز، درک متقابل، همبستگی، صلح و تفاهم از نتایج آن می‌باشد.

   به لحاظ جغرافیایی و فرهنگی، کشورهای فارسی زبان از تنوع و ساختار تاریخی، فرهنگی و طبیعی کم ‌نظیری برخوردار می‌باشند؛ بنابراین توسعه گردشگری بر مبنای این ساختار تاریخی و طبیعی و با مشارکت همه ذینفعان به ویژه جامعه محلی و میزبان زمینه ساز توسعه پایدار می‌باشد. کشورها ومناطق فارسی زبان می توانند با استفاده از ظرفیت‌های طبیعی و تاریخی، آداب، رسوم ومیراث معنوی، تجربیات اصیل و بومی خود را به نحومطلوب معرفی و برای گردشگران ارائه و به این وسیله، فرصتی برای تعاملات فرهنگی و ارتقای شناخت ملل مختلف  فراهم نمایند. برگزاری مستمر رویدادهای فرهنگی، هنری ونمایشگاهها و جشنواره‌های بین‌المللی می‌تواند به عنوان یکی از ابزارهای موثر در این راستا باشد.

   توسعه گردشگری پایدار بدون ایجاد زیرساخت‌های لازم شامل امکانات اقامتی، حمل‌و‌نقل، رستوران‌ها، مراکز تفریحی و خدمات گردشگری امکان‌پذیر نیست. با این حال، این زیرساخت‌ها باید به گونه‌ای طراحی و ایجاد گردد که کمترین تاثیرات منفی زیست‌محیطی و فرهنگی را به همراه داشته باشند و منابع و ظرفیت‌های جامعه محلی کاملاً مد نظر قرار گیرند.

   بی‌تردید گردشگری زمانی می‌تواند مروج صلح و دوستی مداوم باشد  که هم ساکنان جامعه محلی و میزبان و هم گردشگران از این فرصت بهره برده و تجربه و رضایت مطلوبی داشته باشند. بنابراین، سیاست‌گذاران باید توزیع عادلانه منابع و فرصت‌های گردشگری را محور برنامه‌ریزی خود قرار داده وبا درنظرگرفتن ظرفیت تحمل مقاصد مختلف از افزیش بی رویه تردد به برخی از مقاصد گردشگری که موجب عدم رضایت ساکنان می‌گردد، اجنتناب نمایند و در برنامه های تدوین شده مناطق کمتر برخوردار را نیز از توسعه گردشگری بهره‌مند نمایند. با توزیع عادلانه منابع و توسعه متوازن گردشگری، مقاصد گوناگون از منافع مختلف گردشگری بهره‌مند شده وبا ایجاد منابع درآمدی پایدار برای جوامع محلی موجب بهبود شرایط زندگی ساکنان شده و عوارض آن نیزکاهش می‌یابد. این نوع از توسعه گردشگری که رضایت ساکنین و گردشگران را به دنبال داشته و موجب تعامل مثبت بین آنها می‌شود، گردشگری پایدار و صلح وثبات را تقویت می‌کند.

   شبکه متخصصین گردشگری فارسی زبان (شگرف) بر این باور است که گردشگری به عنوان یک ابزار قدرتمند برای تقویت صلح و همبستگی بین ملت‌ها و فرهنگ‌ها نقش حیاتی در دنیای امروز ایفا می‌نماید. اما تحقق این امر مستلزم احترام و توجه به فرهنگ‌ها، ارزش‌ها و منابع محلی می‌باشد. تلاش هماهنگ بین سازمان‌های بین‌المللی، دولت‌ها، فعالان صنعت گردشگری و جوامع محلی در راستای پیاده‌سازی توسعه پایدار گردشگری در مقاصد می‌تواند ما را به جهانی پایداربا تعاملات بیشتر و صلح‌آمیزتر رهنمون نماید.

 

هیئت مدیره شبکه متخصصین گردشگری فارسی زبان (شگرف)